Dagur á lífi...

 Ég gleymi ekki konunni sem sat við borð eitt á kaffihúsi og brosti breitt til ungu herranna sem gengu framhjá og bauð góðan daginn. Hún drakk bjór og keðjureykti. Hún var eirðarlaus og virtist ekki geta komið sér vel fyrir í sætinu, stóllinn var valtur og borðið líka. Hún missti sígaretturnar á stéttina, horfði í kringum sig og vonaði að engin tæki eftir þegar hún teygði sig eftir pakkanum. Hún kveikti sér í sígarettu og lagði báða olnbogana á borðið, við það sporðreisist borðið og bjórinn helltist úr glasinu og glasið rúllaði niður á stéttina og brotnaði. Konan fékk nóg, stóð upp og fór.

 Þarna hafði ég kosið að drekka morgunkaffið úti í sólskininu og horfa á mannlífið úr því ég átti þess kost á meðan ég var að vakna. Af hverju varð mér svona starsýnt á þessa konu hugsaði ég. Þetta gerðist allt svo hratt. Ég tók eftir hvað hún var falleg með langa fingur og blóðrautt naglalakk, ljóst uppsett hár, fallegt bros, snyrtileg, í ljósri mussu og hvítum leggings, vel vaxin, vel klædd, berfætt í láhæluðum gullskóm, sem ég sá þegar hún skaust frá borðinu með hraði fyrir hornið. Hún kaus að sitja í skugganum. Hún brosti aldrei til mín, hún sá mig ekki.

 Ég æfði mig að ganga upp og niður tröppur í gamla bænum. Flísalagðir þröngir stígarnir með öllu sínu blómaskrúði og fuglasöngurinn heltóku mig þess á milli. Litlu búðirnar með smekklega útstilltum varningi og konurnar sem þar unnu ýmist að koma fataslám fyrir utandyra, sópa eða að pússa gluggana brostu til mín og buðu mér góðan dag. Það var ekkert nema hamingja í hjarta mínu, ég var frjáls, þakklát fyrir að geta gengið aftur, verið úti í 27 stiga hita sem er alveg mátulegt og engar pöddur eða flugur að angra mig.

 Það var gott að koma heim til systur minnar. Hún hugsaði vel um að ég fengi gott að borða á hverju kvöldi og stundum eldaði ég, þá gat hún hvílt sig á meðan. Í kvöld ætluðum við að slappa af heima eftir matinn og hlusta á jazz. Ég hafði ekki hlustað á Erroll Garner í áraraðir og hlakkaði til og þótti mikið til koma að systir mín ætti geisladisk með þessum gamla snillingi slaghörpunnar.

 Erroll Garner samdi uppáhaldslag systur minnar Misty 1954. Hann var ómenntaður stríðnispúki eða álfur sögðu vinir hans, en hann var alltaf hann sjálfur. Hann byrjaði þriggja ára að spila og hélt því áfram þar til yfir lauk 1977, þá aðeins fimmtíu og þriggja ára gamall. Hann var lágvaxinn, feiminn og skemmtilegur. Hann hafði gríðarlegan drifkraft. Þá var hann jafnvígur á báðar hendur hvort sem hann skrifaði, spilaði tennis eða lék á píanóið. Umdeildur af elítunni, óumdeilt músíkalskt séní að áliti almennings. Goðsögn í lifanda lífi, sagði fólkið.

  

 Erroll Garner, tók hvorki sjálfan sig né listformið of hátíðlega. Hann sagði: „Það eru áttatíu og átta nótur á hljómborðinu og þær eru þar allar til að spila á, ekki til að horfa á“. Og hann heldur áfram, „ég fæ innblástur úr öllum áttum, sterkum litum, sjávarföllum, roki og rigningu eða eldingu, einhverju svölu. Að spila er einsog lífið sjálft, annað hvort hefur þú tilfinninguna eða þú hefur hana ekki.“

    

 Þetta var ólýsanleg skemmtun og unaðsleg tilfinning að hlusta á meistarann.

 Við ákváðum að fara snemma í rúmið þetta kvöld því morgundagurinn var þétt bókaður í hátíðahöld vegna afmælis okkar systra. Ég bauð góða nótt um tíu leytið og gekk upp í turninn minn. Mikið er ég heppin hugsaði ég, á þessum tíma í fyrra var ég að hrapa í hengirúmi á Íslandi, nú er ég í turnherbergi á Marbella. Hver hefði spáð því?

 Ég gat ekki sofnað, það var allt svo undarlega hljótt að mér stóð ekki á sama. Ég fór frammúr og kíkti út um gluggann, það var mjög dimmt úti. Allt í einu heyrði ég þrumur í fjarska og tími nú ekki að sofa. Þrumurnar færðust nær og nær og nú sá ég eldingu. Ég mundi að í Arizona kom eldingin fyrst og svo kom þruman. Ég kveikti á ljóstýru, stillti myndavélina á hljóðupptöku með hraði og slökkti ljósið, ég ætlaði ekki að láta góða þrumu fram hjá mér fara. Allt klárt í myrkrinu og óveðrið færðist nær og nær. Eldingarnar voru svo rosalega bjartar að ég fékk ofbirtu í augun og í kjölfarið kom þessi krassandi þögn áður en þruman brast með þvílíkum sprengjukrafti að ég hélt að þrjúhundruð og fimmtíu ára turninn minn myndi leggjast saman. Nú var gaman, eitthvað í gangi hugsaði ég.

 Systir mín gat heldur ekki sofið og var nú komin upp til mín til að njóta með mér. Við horfðum á rigninguna skella á húsinu með ofsahraða og drekarnir á húsveggnum voru byrjaðir að spúa vatni í löngum bunum. Hún hafði aldrei séð svona mikla rigningu og taldi vissara að klifra upp á turnþak og hreinsa þakrennurnar þar sem vatn var farið að leka niður brattan stigann frá háaloftinu. Ég fór á eftir henni skíthrædd um hana hálfnakta uppá þaki í brjáluðu veðri. Henni tókst að bjarga útgönguleið fyrir vatnið, þakrennan var full af gömlum laufblöðum. Okkur létti og spennan datt niður um stund svo við buðum góða nótt aftur um hálf þrjú leytið. Ég lá lengi í rúminu þakklát fyrir viðburði dagsins, það er sko engin lognmolla hér, hugsaði ég og sofnaði loks alsæl undir morgun.

 Vaknaði aftur klukkan átta fimmtíu og fimm við þvílíkan hávaða að mér datt helst í hug að stórskotahríð væri að herja á borgina. Hentist frammúr og sé þá hvar risastórt haglél skar flugnanetið í glugganum, ég rétt slapp, tók mér stæði til hliðar við gluggann, hjartað barðist hratt í brjósti mér, ég steinþagði og sá haglið skjótast inn á gólf og upp í rúm á ofsahraða. Nú stóð mér ekki lengur á sama og í því kallar systir mín á mig hátt og skelfilega einsog hún væri ekki viss um hvort ég væri á lífi. Og jú, guð sé lof, við vorum báðar á lífi. Við hlustuðum orðlausar saman í undrun á þessa ótrúlegu ásláttarsinfóníu risahaglélsins þar sem það dundi á leirþökum, glerjum, húsum, bílum, trjám og öllu því sem fyrir varð í um tíu mínútur.

 Aldrei hefur annað eins gerst í manna minnum á Marbella, sögðu þeir í útvarpinu. Engin manneskja slasaðist og nærliggjandi bæir sluppu alveg við haglélið. Gríðarlegt tjón varð á bílum og mannvirkjum. Himininn opnaðist beint fyrir ofan okkur og hellti úr sér öllum þessum klaka. Mörg höglin voru stærri en golfkúlur og sum voru líkari fljúgandi diskum.

 Hvað veldur, hugsaði ég alveg dolfallin.

 Glaðleg kona hringdi inn á útvarpsstöðina og sagðist þakklát fyrir að þurfa ekki að sækja ís í partíið í kvöld, sundlaugin væri full af ís og allir velkomnir.